Laten We Uit De Rangen Treden!

TEGEN DE MILITARISERING EN VERFLIKKING VAN ONZE LEVENS

om te schreeuwen tegen de alomtegenwoordigheid van de staat in de straten
en in de hoofden

TEGEN DE VERPLICHTING OM EEN KANT TE KIEZEN
die ons onderwerping en terreur wil opleggen, of het nu de Islamitische
Staat of de Belgische staat is

TEGEN ALLE ONDERDRUKKERS
onze vijanden zullen altijd altijd degenen zijn die de macht hebben en geld
verdienen op onze kap

VOOR DE VRIJHEID
overal en altijd
*BIJEENKOMST AAN PLACE STALINGRAD, BRUSSEL Zaterdag 9 april 17u*
zonder journaflikken, partijen of vlaggen

***************************************************
*TEGENOVER HUN BLOEDBADEN …*

… willen ze dat we angstig thuis blijven en afwachten. Maar wat precies
afwachten?
Dat ze op elke straathoek militairen en flikken zetten die al onze
bewegingen in het oog houden?
Dat ze daar vanboven al hun wetten en regels kunnen herwerken totdat er
echt geen enkele beperking meer is om onze levens te bespioneren?
Flikken, militairen, politici: ze zijn niet de oplossing maar het probleem.

De massamoorden begaan in de naam van Allah zijn ondraaglijk, net als die
gepleegd in de naam van alle religies, van echt allemaal, of ze zich nu
Geld en Economie, Staat en Natie of Wetenschap en Vooruitgang noemen. Het
enige wat ze te bieden hebben, zijn smakeloze levens van onderwerping.
Het is hoog tijd om de smaak voor het leven terug te vinden.
Het is hoog tijd om alles wat zijn autoriteit aan de individuen wil
opleggen aan te vallen, voordat we helemaal opgesloten zijn.
Het is hoog tijd om ons een weg te banen die ze niet kunnen recupereren,
zonder leiders of politiekers, waarlangs elkeen kan vooruitkomen door
middel van zelforganisatie en directe actie, richting het onbekende van een
leven dat de moeite waard is om geleefd te worden.
In de naam van het enige wat we echt definitief zouden kunnen kwijt
geraken: de vrijheid!
***************************************************
*De slachtpartij en haar wereld *

*Taal onthult. Het gebeurt dat men de waarheid wil verdoezelen achter een
woordenstroom. Maar taal liegt niet. Het gebeurt dat men de waarheid wil
zeggen. Maar taal is meer waar dan degene die hem spreekt. Tegen de
waarheid van taal bestaat geen remedie… Filologen en dichters kennen de
aard van taal. Maar ze kunnen niet verhinderen dat taal de waarheid zegt. *

Victor Klemperer

Het is al vaak gezegd dat het eerste slachtoffer van oorlog de betekenis
van woorden is. In oorlogstijd wordt elk woord propaganda, achter ieder
woord gaat een specifieke oproep en een beoogd effect schuil, elke
zogezegde redenering probeert het kritisch denkvermogen van de mens uit te
schakelen. Maar zoals de Duitse filosoof zei die zich vanaf 1933 toelegde
op het bestuderen van de nazi-nieuwspraak: taal liegt niet, ze drukt een
waarheid uit, ze drukt in al haar manipulatie, elke vervorming, elke
instrumentalisering, de werkelijke essentie van overheersing uit.

Vandaag, twee dagen na de jihadistische aanslagen in Brussel, wordt er
gesproken van een “slachting”. Terecht, zonder twijfel, maar deze
kwalificatie verliest haar betekenis wanneer een andere slachting niet als
“slachting” wordt benoemd. Toen het Assad-regime vaten met zenuwgas op de
buitenwijken van Ghouta gooide, hebben we de verschillende meningsfabrieken
van dienst niet het woord “slachting” weten gebruiken om de industriële
slachting van bijna tweeduizend mensen te beschrijven. Wanneer de
Islamitische Staat tegenstanders onthoofdt, wordt er gesproken van
“gruwelijke executies” – wat deze daden gepleegd door een staat in naam van
zijn waarden zonder enige twijfel zijn – terwijl de drone-aanvallen in
Pakistan, Jemen, Somalië, Afghanistan en elders, die sinds 2006 al meer dan
zesduizend mensen gedood hebben, de omschrijving “chirurgische
precisieaanvallen” meekrijgen. Wanneer honderden mensen omkomen bij een
brand in een kledingfabriek in Bangladesh, die kleding produceert van
merken die wereldwijd verkocht worden, is er sprake van een “tragedie”, om
het publiek te doen geloven dat het om een ongeluk gaat en niet om een voor
de hand liggende consequentie van de kapitalistische productiewijze,
terwijl de bombardementen op Koerdische steden en dorpen door de Turkse
staat, een bondgenoot van de Europese Unie en een NAVO-lid, “operaties om
de orde te handhaven” zijn. De gebruikte woorden en de betekenissen die
eraan toegeschreven worden, verraden een wereldbeeld.

Het bloed dat jihadisten in de Brusselse metro en in de vertrekhal van de
luchthaven hebben vergoten herinnert ons aan de grimmigheid van de
jihadisten tegen degenen die met kreten van vrijheid en waardigheid in de
afgelopen jaren in opstand zijn gekomen, in Syrië en elders. Het herinnert
ons aan de revolutionairen die door jihadisten werden ontvoerd, gevangen
gezet, gemarteld en vermoord in gebieden die zij controleren. Het herinnert
ons aan het gruwelijke en bloederige regime dat zij aan zovele mensen, in
Syrië en elders, willen opleggen. Het herinnert ons eraan hoe op het
kadaver van een bevrijdende opstand, de reactie die komt altijd extreem en
meedogenloos is. Het bevestigt hoe moeilijk het in de komende tijd zal zijn
om te spreken over en te vechten voor vrijheid, om de vijanden van de
vrijheid duidelijk te onderscheiden (elke staat, elke autoriteit, elke
chef) zonder je pijlen te sparen voor welke kant dan ook.

Zoals vanaf nu iedereen kan begrijpen, zal geen enkele antiterroristische
maatregel, geen enkel militair bataljon in de straten van de steden, geen
enkel cameratoezicht-netwerk, kunnen voorkomen dat degenen die een maximum
aan mensen willen doden en zelf het leven laten, kunnen toeslaan en
slachtingen veroorzaken. De staat kan geen einde maken aan de oorlog die,
ondanks de schijn van ‘vreedzame’ staten, deel uitmaakt van zijn
bestaansreden, die zijn bestaansreden is. Enkel zij die elke oorlog
weigeren kunnen de oorlog echt beëindigen. En iedere oorlog weigeren is
alleen mogelijk door elke autoriteit te verwerpen die zich – dat is haar
aard – wil opleggen (dat wil zeggen: oorlog voert). Om een concreet
voorbeeld te geven, er wordt veel gesproken over de “steun” die de
jihadisten in de volkswijken van Brussel zouden genieten. Als dat waar zou
zijn, als mensen in de wijken weten wie de heilige oorlog predikt, als
iemand informatie heeft over de voorbereiding van een bloedbad in de
straten van de stad waar hij woont, als ze weten wie jongeren recruteert
die een makkelijke prooi zijn voor de reactionaire ideologie van het
jihadisme, zouden ze dan naar de politie moeten stappen in de hoop dat de
staat orde op zake stelt? Dezelfde staat die duizenden vluchtelingen doet
verdrinken, die betrokken is bij bombardementen in verschillende gebieden
van de planeet, die opsluit en martelt om zijn orde te doen regeren, die,
net zoals dictaturen zoals die van Assad, zelf jihadistische bewegingen
manoeuvreert (denk aan de man die reizen, paspoorten en contacten regelde
voor tientallen jongeren die naar Syrië trokken en … een infiltrant van
de federale politie was)? Nee. Zij moeten zelf handelen. Zij weten
waarschijnlijk beter dan wie ook waar en hoe er korte metten mee te maken.
Als de staat geen schapen van ons had gemaakt, afhankelijk en hulpeloos tot
op het punt dat we onszelf nauwelijks nog kunnen verdedigen, waren we
zonder twijfel met meer geweest om een einde te maken aan de activiteiten
van een jihadistische stroming in de buurten waar we wonen.

Maar deze redenering geldt ook voor alle anderen die oorlog prediken en het
kapitalistische kannibalisme verdedigen. Op het kadaver van de strijd voor
de vrijheid bloeit de verderzetting van de overheersing. Hoe kan je vredig
leven op twee straten van een onderzoeker die nieuwe wapens ontwikkelt? Hoe
kan je zonder iets te doen een staatsman tolereren die het beleid van “push
backs” implementeert, nog zo’n uitdrukking om niet “massale en opzettelijke
verdrinking” te zeggen? Hoe niet op het gezicht slaan van iemand die over
“vrijheid” praat als hij de uitbuiting van miljarden bedoelt? Bij elke stap
die we achteruit zetten – elke, zonder uitzondering – slokt de reactie
alsmaar meer ruimte op voor de strijd voor emancipatie, vrijheid en het
einde van de uitbuiting.

Men zal zeggen dat het tijd is om “te praten over religie”. Goed, maar niet
alleen omdat de daders van het bloedbad in Brussel werden gedreven door hun
religieuze overtuigingen. We zullen erover praten omdat het net het
jihadisme (religieuze autoriteit) is dat samen met het Assad-regime
(seculiere autoriteit) de revolutie in Syrië heeft afgeslacht. We zullen
erover praten, niet alleen over de islamitische versie, maar ook over de
wetenschappelijke en staatsversie van religie. De massamoorden begaan in de
naam van Allah zijn even smerig als de massamoorden gepleegd in naam van
Wetenschap, Vooruitgang en Geld. We bekritiseren religies, alle religies,
omdat ze hun autoriteit aan de individuen willen opleggen, omdat ze de
ontkenning van de vrijheid zijn. De apocalyptische visie van de aanhangers
van de Islamitische Staat is niet zonder eraan te herinneren dat staten al
lange tijd apocalyptische instrumenten (atoombommen, kerncentrales)
bezitten om hun heerschappij te verzekeren.

De huidige situatie is niet zonder voorga in de geschiedenis, in ieder
geval voor wat betreft de ruimte waarbinnen revolutionairen en anarchisten
kunnen bewegen. Waar de begindagen van de Eerste Wereldoorlog alle
internationalistische hoop de kop indrukten, luidde de vernietiging van de
sociale revolutie in Spanje in 1936 donkere jaren in die de revolutionairen
decimeerden en verscheurden. En toen het “einde van de vijandelijkheden” in
de jaren ’80 werd uitgeroepen door voormalige protagonisten van de
gewapende strijd in Italië, werd de ruimte voor subversie die door zoveel
jaren van strijd en gevechten was geopend, weer gesloten. En wat te zeggen
van de actie van de revolutionairen in de talloze oorlogen die overal ter
wereld landen hebben verscheurd? De ruimte voor de anti-autoritaire
subversie krimpt vandaag aanzienlijk en we komen in sommige contreien dicht
bij hun complete verdwijning.

Deze trend is tweeledig: het maakt subversieve actie bijzonder ingewikkeld
door de repressieve bezetting van de ruimte door de staat en lijkt langs de
andere kant deze actie onbegrijpelijk te maken in de ogen van anderen. De
totale walging zou ons ertoe kunnen aansporen weg te vluchten in een donker
bos en te hopen dat we buiten dit alles kunnen blijven en dat het rode
bloed het groene gebladerte niet komt bevlekken. Als zo’n bos bestaat, is
het ook van daaruit dat de aanvallen tegen de wereld van autoriteit zouden
kunnen vertrekken. Bewust zijn van onze bijna verdwijning van het spelbord
betekent niet noodzakelijk dat we het ook moeten verlaten. Het kan een
startpunt zijn om, opnieuw, de ontmoetingspunten te vermenigvuldigen tussen
deserteurs van de oorlog van de machtigen. Het tij keren zal zeer moeilijk
zijn, maar dat wil niet zeggen dat we niet op zijn minst kunnen proberen om
ons als revolutionairen en anarchisten de middelen en mogelijkheden te
verschaffen om ons te verdedigen en aan te vallen, en om opnieuw manieren
te vinden om de staatspropaganda (democratisch, islamitisch of anders) die
de geesten en gevoeligheden verblindt te doorbreken. Een dergelijke poging
tot opleving van een strijdbaar anarchisme vereist een flinke dosis moed en
durf, een niet-onderhandelbare ethiek, theoretische helderheid over de
voorwaarden van de revolutionaire confrontatie. En ze kan niet worden
beperkt tot de staatsgrenzen, net zoals ze alle reeds bestaande loopgraven
moet weigeren, die vandaag de dag zonder uitzondering allemaal ranzig zijn.

De kritiek aanscherpen tegen de staat, tegen alle staten (zowel
democratieën als kalifaten), alle autoriteiten, dát is wat ons te doen
staat. En dat in steeds ongunstiger omstandigheden, waar het perspectief
van de sociale revolutie in de marge geduwd wordt. Maar het is ook hoog
tijd om diepgaande discussies over dit revolutionair perspectief te voeren,
en over de revolutionairen die geacht worden het te verdedigen. Het is in
het bijzonder aan de anarchisten om de nieuwe voorwaarden van de
anti-autoritaire strijd te analyseren, en kennis te nemen van het feit dat
de staat het niet zal nalaten om elke dissidente stem en daad die zich
tegen hem verzet te elimineren. We moeten ons de vraag stellen over de
methoden van de interventie en strijdprojecten die we in de afgelopen jaren
hebben ontwikkeld, nadenken over hoe ons in een strijdperspectief te
plaatsen dat wordt geprojecteerd in de komende jaren. Weigeren deel uit te
maken van de autoritaire kampen kan alleen maar de eerste stap zijn.

anarchisten

24 maart 2016