De nieuwe Avalanche, Anarchist Correspondence, nummer 9 is uit. Een van de artikelen is een interview met anarchisten uit Den Haag. Je kunt het interview hieronder lezen of downloaden bij the Avalanche: https://avalanche.noblogs.org/
Interview met anarchisten uit Den Haag
Een gesprek met twee anarchistische kameraden uit Den Haag, NL, een overzicht van de context, strijd en projecten van enkele anarchisten uit deze stad. We kozen ervoor om dit interview te transcriberen met het oog op een beter begrip van het bijzondere verloop, de omstandigheden en tijdstippen van de opstand die de ervaring van deze kameraden hebben gevormd.
Vertel eens over de stad zelf…
A – Den Haag is een stad met 500 tot misschien 600.000 inwoners, het is zowel de thuisbasis van arme wijken, zoals de Schilderswijk, de armste wijk van Nederland, en van de grootste instellingen van Justitie van de Europese Unie. Het motto van de stad is “Vrede en Recht”.
Het is gastheer van een aantal van de belangrijkste militaire, inlichtingendiensten en justitiële instellingen in de Europese Unie… Europol, de internationale top-centra, internationale rechtbanken, ambassades…
B – Er is ook een internationale zone, beveiligd door Security Delta, niet alleen de staat, maar ook bedrijven, het trekt bedrijven en kapitaal aan. Deze stad is helemaal veranderd in de afgelopen 15 jaar, alsof een verantwoordelijke van de ene dag op de andere besloot de schakelaar om te zetten… en alles te veranderen. Tientallen kraakpanden werden ontruimd, opgeruimd, ruimte makend voor een nieuwe internationale rol …
Je noemde eerder de Schilderswijk, deze buurt is vrij bekend, maar meestal horen we erover uit de commerciële media. Kun je er iets over zeggen vanuit jouw perspectief en hoe je daar betrokken bent?
A – De Schilderswijk is een dichtbevolkte gekleurde volkswijk in het centrum van de stad… er indrukwekkende verschillen van de ene straat op de andere… twee tegengestelde werelden vlak naast elkaar… de Schilderswijk in het bijzonder werd een paar jaar geleden getroffen door tal van bezuinigingsmaatregelen, met veel openbare culturele plaatsen die werden gesloten, zoals bibliotheken en sociale centra. Op hetzelfde moment werd een zero tolerance-beleid ingevoerd met bewakingscamera’s en frequente politiecontroles.
B – Heel veel preventieve fouilleringsacties. In het begin was het een proef… De politie hield trams tegen, liet iedereen uitstappen, iets van honderd mensen, en controleerden de id van iedereen, ze konden misschien een mes vinden, wat de maatregel kon rechtvaardigen. Ze maakten het tot permanent beleid… dit heeft er definitief bijgedragen aan verhoogde spanningen in de buurt, met jonge mensen die dagelijks meerdere malen staande worden gehouden.
A – Ja, een constante opbouw van frustratie…
Kun je iets zeggen over de rol van religie in de wijk? Kun je zeggen dat met de verdwijning van vele sociale infrastructuur, een aantal religieuze instellingen het vacuüm probeerde te vullen?
A – Religieuze structuren waren altijd aanwezig, maar ik heb het gevoel dat een groot deel van de jongeren er niet komt… of slechts een zeer klein deel.
B – Maar deze structuren zijn zeer bereidwillig en enthousiast om goed contact te onderhouden met het stadsbestuur.
A – Deze wijk had altijd een slechte naam, maar het is vooral het werk van journalisten, zoals die van “Trouw”, die 3 of 4 jaar geleden een artikel schreef over hoe er in de wijk een Sharia-driehoek van Nederland bestaat – een naam gebaseerd op drie huizen die blijkbaar Daesh-bolwerken waren. Destijds schreef hij veel artikelen, “onderzocht” het religieus fundamentalisme. Later maakte een aantal collega’s een tegenonderzoek over zijn bronnen en zijn theorieën, en het bleken complete leugens te zijn. Net als de mensen die hij zogenaamd had gëinterviewd niet bestonden, enz. Maar toen was het kwaad al geschied, de reputatie stond vast.
Maar ik herinner me berichten over twee pro-Daesh-demonstraties in de buurt…
A – Ja, er waren er twee, maar ook dit werd sterk vertekend door de media. Je moet het zo zien… In deze buurt zijn er normaal gesproken veel mensen op straat, die nieuwsgierigheid tonen als er dingen op straat gebeuren. Wanneer er mensen worden gearresteerd, of een ongeval, enz… De demonstratie telde ongeveer twintig mensen, met eromheen een hoop toeschouwers. Hiervan maakten de kranten het een stuk groter dan het eigenlijk was… volgens het narratief “de toeschouwers waren moslims, of zagen eruit als moslims, en daarom moeten ze Daesh wel steunen” … De politie kan dit uiteraard echt goed gebruiken, om te heersen en de repressie te bevorderen.
B – … In die jaren waren we zeer aanwezig in de wijk, in het bijzonder om te praten over het racismeprobleem en politiegeweld, vooral met het verspreiden van flyers, posters, brochures… maar mensen te spreken, eigenlijk alleen maar het hebben van vele gesprekken, waren we om ze te leren kennen en ze ons… ze [de politie] geprobeerd om het moeilijker maken om demonstraties te maken, in het bijzonder deze relaties die aan het bouwen waren tussen anarchisten en antifascisten en mensen in de buurt die nieuwsgierig naar onze ideeën waren, dat wilde om ons te steunen af te breken, dat wilde om te handelen met ons…
A – In 2013 spraken we vooral over racisme en politiegeweld, in ieder geval was het de basis waarmee we gesprekken begonnen met mensen … luisteren naar hun verhalen onze standpunten delen…
…Al gauw begonnen we met het organiseren van demonstraties, om niet alleen met mensen te praten, maar ook gezamenlijk te handelen. Dit was ook de tijd dat de politie ons begon op te merken, ze gingen ons volgen, id checken, en vooral wanneer we mensen zouden spreken in buurtcentra, benaderde de politie hen direct, dreigden hen op te sluiten als ze geen afstand namen van ons. Maar mensen kwamen naar ons om te vertellen dat dit gebeurde.
B – Maar andere mensen niet. Er is het verhaal van een buurtcentrum dat per jaar een subsidie van 15.000 euro kreeg, en nadat ze ging naar de gemeenteraad gingen en publiekelij de kant van de politie kozen, hun subsidie naar € 170,000 ging.
A – Dus ja, over het algemeen schrok het mensen af, maar de meeste mensen sloegen de deur niet dicht in ons gezicht, en kwamen toch naar de demonstraties die wij organiseerden, en waren echt boos over de chantage van de politie.
B – Maar tegen ons bleef de politieintimidatie vrij zwaar, al onze posters namen ze in beslag, arresteerden ons terwijl we flyerden op de markt… Maar het ding is dat in deze buurt de woede tegenover de politie echt een kookpunt bereikte. Dit is nog steeds in 2013-2014.
Je zei eerder dat je meestal met mensen spreekt over racistisch politiegeweld, heeft je opwinding verblijf op deze onderwerpen of niet uit te breiden tot een bredere kritiek?
A – Door deze ervaringen en in het licht van de politieorganisatie en burgemeester die heel actief waren met mensen omkopen en bedreigen en overwegende hoe mensen waren behandeld, kunnen we ook beter zien hoe al deze macht het spel speelt, de opportunisten, de bemiddelaars, de vredebewaarders, de collaborateurs, etc.
B – Dus begonnen we hier ook over te praten, het uitbreiden van onze kritiek tegen alle vormen van macht, over het systeem dat ze nodig heeft, enz. We wilden echt ageren rond het thema hoe deze mensen worden gebruikt door alle vormen van macht, en onze ideeën over zelforganisatie voorstellen, directe actie en strijd.
Welke concrete voorstellen deden jullie?
A – In die periode organiseerden we regelmatig anti-politiedemonstraties, waar veel mensen uit de buurt op af kwamen. We begonnen met minder dan hpnderd mensen en op het laatst waren we met tweehonderdvijftig.
B – Dat was belangrijk voor ons, want het was een manier om mensen te organiseren, niet alleen praten, maar ook handelen en manieren van zelforganisatie laten zien, manieren voor te stellen om iets met de woede te doen, en ook te laten zien dat dit buiten de institutionele raamwerken mogelijk is.
A – Het was goed omdat mensen boos waren en wanneer je over demonstraties in hun buurt sprak, kwamen ze… Ik bedoel zolang de demonstratie in hun buurt was, daarbuiten niet… haha
En waarom stopten de demonstraties?
A – Na de pro-Daesh-demonstratie en na een anti-Daesh-demonstratie van fascisten, werden alle demo’s in de Schilderswijk verboden. Dit was in 2014.
B – Het was duidelijk dat de staat een plan had. Ze gaven een extreem-rechtse groepering waarvan ze wisten dat ze problemen zou veroorzaken toestemming in de Schilderswijk te demonstreren… om dan onmiddellijk een verbod uit te vaardigen… het was het perfecte excuus…
A – Dus ja, toen konden we niet meer demonstreren, maar we agiteerden nog, hielden onze connecties aan…
B – Wat ook een grote rol speelde tijdens de opstand was het feit dat mensen ons kenden, en herkenden…
Dus de opstand…
A – Mitch Henriquez werd in juni 2015 gewurgd door de politie op een festival in de buurt, er waren veel mensen bij zodat iedereen aan het filmen was…
B – We wisten niet dat er een opstand als deze kwam… bleek dat ook hier in Nederland een conflictsituatie en woede kan bestaan, spontaan… ons wordt steeds weer verteld dat dit zo’n gepacificeerd land zijn dat we het uiteindelijk geloven… maar niemand van ons verwachtte…
Hoe denk je dat jullie aanwezigheid in de buurt een rol speelde tijdens deze opstand?
A – We konden de buurt begrijpen… in die periode merkten we dat de spanning steeg, ik zou zeggen dat we er een beetje invloed op hadden, maar dat is onmogelijk te meten… we blijven herhalen dat het aan de mensen zelf is om op te staan en in opstand te komen…
B – Een paar jaar lang waren we er voortdurend, wat ook nieuw voor ons was, een focus, een consistentie… maar dit wierp vooral voor ons zijn vruchten af, het begrip van wat er op het spel staat, een lange-termijnproject… voor onze eigen ontwikkeling was het cruciaal, een leerproces… met de toevoeging dat uiteindelijk mensen een paar dagen in opstand waren, en dat we deze momenten gezamenlijk konden leven…
Kun je iets vertellen over hoe jij en je kameraden deze dagen beleefden?
A – We kregen een bericht van de moeder van een vriend van ons, ze is van Aruba [net als Mitch Henriquez]. Ze stuurde ons een link naar een Arubaanse nieuwssite over wat er gebeurd was in onze stad, dat iemand was vermoord door de politie… de media negeerden het volledig… dus toen vertaalden we het en voegden er onze opvattingen en kritiek aan toe. Toen zochten we op sociale media naar meer informatie en vonden we veel video’s van getuigen, en zetten de video’s op youtube. Die dag bezochten honderdduizenden mensen onze website… niet echt de gebruikelijke hoeveelheid bezoekers op onze website… haha… Daarna pakten de gevestigde Nederlandse media het op.
B – Toen bracht de officier van justitie een verklaring uit dat [Mitch] domweg ziek geworden was en werden mensen echt boos, omdat de video duidelijk laat zien dat hij was overleden…
A – We moeten niet vergeten dat in 2012 de politie al een 17-jarige jongen had gedood op het NS-station, schoot hem in de nek, terwijl hij wegliep… De politie had de situatie zwaar onderdrukt, sloegen zelfs de mensen neer bij de wakes en herinneringsceremonies waarbij jonge kinderen, zijn vrienden… Mensen waren het niet vergeten en waren nog steeds boos.
B – Dus ja, met Mitch Henriquez kondigden mensen onmiddellijk een demonstratie aan voor het hoofdbureau in de Schilderswijk, zo’n beetje het symbool van politieracisme en wreedheid… vijf uur ’s middags met meer dan 1000 mensen ervoor. Er waren allerlei mensen, een aantal uit de buurt, een aantal uit andere arme wijken, motorbendes, anarchisten, Black lives matter activisten…
A – Toen begonnen mensen het bureau te bestormen, de ME kwam naar buiten, en meteen braken mensen de straat open en begon het stenen te regenen… de clash duurde tot vier uur in de ochtend…
Bleef het bij het politiebureau?
B – Het verspreidde zich naar andere delen van de wijk… de aanvallen tegen de politie duurde uren… Ze waren niet echt voorbereid op deze situatie… het was echt chaotisch… maar de buurt heeft veel kleine steegjes waar mensen echt makkelijk kunnen bewegen… Ze gebruikten ze goed, tijdens de opstand zijn heel weinig mensen gearresteerd.
A – De volgende dag hing in de straten veel spanning in de lucht, en tegen de avond waren er weer veel aanvallen tegen de politie en overal branden.
B – …maar iets minder dan de dag ervoor…
A – …op de derde dag gaf de politie toe dat ze gelogen hadden in hun verklaring [dat MH gewoon ziek was geworden]. Dit was opnieuw een vonk.
B – Opnieuw werd een demonstratie aangekondigd bij het politiebureau, de politie probeerde meteen mensen terug te dringen, en opnieuw begon een rel. Deze dag was de meest hardcore… mensen waren beter georganiseerd, in groepen, met materialen…
A – Er was echt veel zwaar vuurwerk… constant zwaar vuurwerk, we weten echt niet waar het allemaal vandaan kwam… toen kwamen er molotovs, waarop de politie reageerde door met scherp in de lucht te schieten… er waren veel stillen, de echt nare exemplaren die meestal mensen bruut arresteren. Op die dag waren de rollen omgekeerd en werden ze goed in elkaar geslagen… hoe dan ook, de smeris moest rennen die nacht…
Waren er alleen aanvallen op de politie of breiden de rellen zich uit naar andere vormen van macht?
A – Er waren ook veel banken die volledig werden vernield, en de belangrijkste supermarkt werd geplunderd… maar de kleine buurtwinkels werden niet aangevallen – … je weet dat ze elkaar allemaal kennen…
B – Toen, op de vierde dag werd iedereen massaal gearresteerd, en de grootste moskee stuurde jongeren in gele vesten om mensen te overtuigen naar huis te gaan… maar ze werden grotendeels genegeerd… het waren mensen uit een radicale moskee, maar ze nam de gelegenheid om bondgenoot te worden met de burgemeester, om vrienden te worden…
Het klinkt alsof er veel woede was… was er ook plezier?
A – Het hing van het moment af en ik denk dat het soms voelde alsof mensen werden verblind door woede, terwijl op andere momenten het voelde alsof ze aan het dollen waren.
Wat gebeurde er na die dagen?
B – Na de opstand werden veel mensen gearresteerd … veel mensen waren niet gemaskerd, en lieten veel filmpjes en foto’s zien, veel invallen …
A – De arrestaties gingen een jaar lang door, sommige mensen bleven lang, maar de meeste mensen die we niet kennen, en we hebben niet echt weten hoe om te gaan met het, gesteund we een paar mensen die we kenden.
B – Toen publiceerden we een anarchistische krant, een muurkrant over de opstand, hoe deze voort te zetten, en tegen deze retoriek van de media die zeggen dat de mensen [bij de demonstraties] criminelen, hooligans uit andere steden en anarchisten waren.
A – Ze gaven vooral de schuld aan anarchisten voor het organiseren van de rellen. Dit was niet eerlijk, in de zin van respectloos voor de mensen van de wijk, die zelf in opstand waren gekomen…
B – … Natuurlijk is het typisch, ze willen zich richten op een kleine groep mensen om te gescheiden van de rest, de rotte appels … maar ze bleven ook het verhaal herhalen dat de mensen van de wijk, arme, gemarginaliseerde mensen zijn due niet in staat zijn het heft in eigen handen te nemen… ze blijven hen als hulpeloos afschilderen…
A – Dus ze begonnen echt te focussen op ons… ze arresteerden één persoon voor het ophangen van een muurkrant, in eerste instantie bracht hij 3 dagen in de gevangenis door toen werd 8 weken geëist voor het aanzetten tot geweld en discriminatie…
B – Honderden affiches werden in de loop van een paar dagen geplakt… Toen maakten we nog een poster… de hoeveelheid aandacht die het kreeg was behoorlijk gek, het werd landelijk nieuws…
Waarom denk je dat ze zo bang zijn voor een poster?
A – Het is moeilijk te zeggen of ze gewoon paranoïde zijn dat onze ideeën besmettelijk zijn en mensen in opstand komen, of dat het gewoon een tactiek is om alle schuld bij de anarchisten neer te leggen om te voorkomen en te ontkennen dat eigenlijk een hele stadswijk boos is en in staat is er iets aan te doen…
B – Ik bedoel, ik denk niet dat gewoon paranoia is, het is een strategie… want het is maar een poster… een opstand begint niet met een poster, dat zou mooi zijn… Ik bedoel, in dat geval zou ons werk een stuk gemakkelijker zijn…
A – In elk geval hield de buurt zich een beetje rustig, er was een intense klopjacht aan de gang, mensen hielden zich koest …
Kun je het specifiek hebben over de aard van de repressie die de anarchisten sinds de opstand raakte?
A – Sindsdien is er veel onderdrukking… de ontruiming van ons sociaal centrum, arrestaties, gebiedsverboden in de buurt… Ik veronderstel dat het ons ook moe maakte… we zijn nog steeds vastbesloten maar de repressie werkte.
B – De burgemeester is op een missie om zich van ons te ontdoen. Hij is furieus… hij gebruikt al zijn wapens… uit onze dossiers weten we dat hij een speciale bijeenkomst organiseerde om het anarchistische probleem te bespreken. Deze bijeenkomst wordt CTER (Contra Terrorisme, Extremisme en Radicalisering) genoemd, waarin hij aan tafel zit met de autoriteiten met verschillende repressieve functies, zoals de nationale geheime diensten, lokale geheime diensten, officieren van justitie, belastingdienst. Toen al deze instellingen hun informatie verzamelden over een bepaalde groep en deze in een dossier voegden, het zogeheten CTER-dossier, brachten zij de groep in kaart, selecteerden mensen, en bepaalden vervolgens strategieën om de repressie vanuit verschillende invalshoeken op te bouwen. Dus kregen we met veel surveillance te maken, intimidatie, ontruimingen, controles, verboden, arrestaties, boetes, rechtszaken. Uiteindelijk kan het de basis leggen voor beschuldigingen van een “criminele organisatie” of “terroristische organisatie”, maar ja, niets is zeker… En alle individuen in dit dossier krijgen een andere behandeling, ze experimenteren met hun arsenaal aan repressieve maatregelen om te zien welke het beste werkt…
Hoe reageerde je hierop? Anders gesteld, meestal wanneer mensen worden geconfronteerd met repressie reageren ze ongericht, het is moeilijk om aan een perspectief te bouwen…
A – We spraken erover, schreven erover, verspreiden het, plaatsten het in de juiste context, niet alleen vertellen dat het willekeurige incidenten zijn, maar stellen dat ze een agenda hebben, een strategie…
B – Maar elke keer dat er iets kleins gebeurde, handelden we, organiseerden we een spontane demonstratie in de Schilderswijk nadat de persoon werd gearresteerd vanwege de muurkranten. Na het gebiedsverbod deden we een flyer-actie in het stadhuis, met heel wat verstoring tot gevolg… maar het waren kleine dingen…
A – De optelsom van al deze onzin en de wetenschap dat we niet de enige anarchisten in dit land waren die worden geconfronteerd met repressie gaf ons het idee op te roepen voor een grote demonstratie [Fight Repression, november 2016].
De “Fight Repression”-demonstratie in november 2016, toch? Welk idee zat er achter de open oproep? Ik bedoel, het is een groot risico in Nederland, anti-autoritaire demonstraties worden in dit land al jaren zwaar onderdrukt…
B – We wilden een open oproep doen, we wilden dat er veel mensen kwamen, om te laten zien dat we niet alleen zijn, en dat we worden gesteund, om verschillende verhalen rond onderdrukking, om te praten over het feit dat iedereen te maken heeft met repressie, en de gelegenheid te geven aan degenen die niet georganiseerd zijn om ertegen te vechten.
A – Bij het beginpunt was er veel politie, ze sloten ons onmiddellijk in, zeiden dat we geen maskers mochten dragen, sloot ons verder in en arresteerden iedereen één voor één. Het kostte ze uren.
B – Mensen werden een paar uur later vrijgelaten. 25 mensen slaatden erin om anoniem te blijven, om niet te worden geïdentificeerd.
A – Het was echt klote hoe het ging, maar we zijn niet verslagen, mensen waren daar gemotiveerd, waren er klaar voor. We waren echt onder de indruk dat er meer dan 250 mensen op afkwamen… Ik bedoel, het geeft nu heel veel kracht en moed om te zien dat je niet alleen bent, en dat veel mensen boos zijn over onderdrukking, deze zelf fysiek voelen, de wil om het te bestrijden, maar we moeten ook zoeken naar nieuwe manieren voor deze strijd, om ons op meer onverwachte manieren uit te drukken, naar een nieuwe verbeelding.
Welke projecten komen er in de toekomst?
A – We moeten een aantal nieuwe aanknopingspunten bouwen voor onszelf en voor mensen die geïnteresseerd zijn in onze ideeën, verzamelen en bespreken, te organiseren. Er is al veel van ons weggenomen en om te blijven strijden met een soort consistentie moeten we een aantal aanknopingspunten hebben. We bouwen aan een sociale ruimte met een boekhandel en een vergaderruimte dat voor een klein beetje stabiliteit zorgt. Dit zal aan de rand van de Schilderswijk zijn. Maar we willen vooral de strijd in deze buurt voortzetten, het zou jammer zijn alle inspanningen verloren te laten gaan, dus we zullen blijven ageren, handelen, aanwezig zijn.
Waarom ging je akkoord met dit interview?
B – Het is een manier om onszelf te confronteren met een strijdervaring, om erover te spreken, zodat we het kunnen delen en erover kunnen nadenken… de problemen waarmee we geconfronteerd worden, hoe wij en anderen van hen kunnen leren en onze strijd kunnen verscherpen… en misschien zijn er elementen in onze situatie van de afgelopen jaren die interessant en nuttig kunnen zijn voor andere kameraden…
https://autonomendenhaag.wordpress.com
Zie ook: Arubaanse man doodgeslagen door Haagse politie, https://www.indymedia.nl/node/28525
en Demonstratie Fight Repression!, https://fightrepressiondemo.noblogs.org/