(20 oktober2014)
Ik ben in Suruc aangekomen, een Turkse stad aan de grens met Syrië. De oorlog is overal aanwezig. Het Turkse leger is hier aanwezig met haar pantservoertuigen en haar waterkanonnen. De bevolking van het dorp waar ik me momenteel bevind, telt soms slechts enkele honderden, dan weer meerdere duizenden mensen. Velen vluchten weg van hier, maar ook velen komen hierheen. Omdat ze de grens over willen steken, om zich bij het verzet in Kobane aan te sluiten, in de rijen van de YPJ/YPG willen strijden, levensmiddelen te brengen, mee te werken, op één of andere manier te helpen. Er is een constante stroom van mensen. Telkens weer grijpt het Turkse leger in met waterkanonnen en traangas, om de mensen van hier te verjagen. Waar mogelijk probeert de Turkse staat de ondersteuningen van de Koerdische strijd/sters te verhinderen.
Inmiddels zijn honderdduizenden mensen vanuit Kobane naar Turkije gevlucht. De mensen in Suruc hebben hun huizen voor de vluchtelingen opengesteld. In ieder huis leven enkele tientallen tot meer dan honderd mensen. Ondanks het gebrek aan de noodzakelijkste bestaansmiddelen gaat het leven verder. De hele dag door discussiëren mensen, wordt informatie over de recente ontwikkelingen in Kobane doorgegeven. De situatie veranderd van minuut tot minuut. Niemand weet wat de volgende dag zal brengen. Maar er wordt ook veel gelachen,ondanks alles. De onderlinge omgang is hartelijk, iedereen zorgt voor iedereen, iedereen helpt elkaar en niemand wordt alleen gelaten. Het weinige dat er is, wordt gedeeld.
Ik heb gehoord dat de IS gisteren door een ondergrondse waterleiding het centrum van Kobane binnen gekomen is. Hier kon de YPG hun opmars echter stoppen, zodat de IS-strijders terug de waterleidingen in gevlucht zijn. ‘Uiteindelijk zijn de waterleidingen ’s nachts door de VS en Frankrijk.
Iedere dag beginnen rond 4 of 5 uur de gevechten tussen YPG en IS. In de nacht volgen dan de bombardementen door de VS en andere regeringen die ‘de Alliantie tegen de IS’ vormen.
Overdag vliegen Amerikaanse vliegtuigen boven de stad. Omdat het gebied vlak is, kan ik de vliegtuigen, de bommen en de rook van hieruit zien. Alles gebeurt op slechts een paar honderd meter afstand. Ik kan ook de heuvel zien, die IS de afgelopen week in handen kreeg. Het is een strategisch zeer belangrijke heuvel omdat ze overzicht op de hele stad biedt. De media toonden de afgelopen week beelden van de vlaggen die IS hier gehesen had. Inmiddels is de heuvel weer heroverd en in handen van de YPG. Overigens is er nu niemand op de heuvel, want ongeveer 100 meter verderop ligt een heuvel die nu door het Turkse leger bezet wordt.
Ik voer gesprekken met mensen uit Kobane, die naar Suruc gevlucht zijn. Ze vertellen me over de volksvergaderingen, over de structuren van zelfbestuur. Voordat ik naar hier kwam, wist ik niet zeker of ik de berichten die ik hoorde en las wel klopten. Zou het niet kunnen dat de berichten uit Rojava, het bevrijdde gebied, de zaken wat rooskleuriger voorstelden dan de werkelijkheid was? Dat ik hier mensen uit Kobane zou ontmoeten die me zouden vertellen dat er in het dagelijks leven helemaal geen zelfbestuur was, dat er slechts in de marges sprake was van zelfbestuur, terwijl het wezenlijk bestuur door partijen werd gevormd? Vragen en nog meer vragen… Maar als ik nu met bewoon/sters praat merk is dat mijn twijfel onterecht was – Steker nog: ik krijg nog meer bewondering voor de ontwikkelingen hier, als ik de berichten uit eerste hand, van jongeren, vrouwen en ouderen hoor. Ze beschrijven de volksvergaderingen, waar alles collectief besproken en besloten wordt, zodat het hele bestuur van onderop georganiseerd wordt, vanuit de vrouwencomités , vanuit de gemeenschappen. Ik sta er versteld van dat deze vormen van zelfbestuur voor de bewoon/sters van Rojava niet zo bijzonder zijn, als ze voor ons, duizenden kilometers verwijderd, wel zijn. Voor hen is het dagelijkse praktijk. Ze hebben het niet over een revolutie, maar praten eenvoudig over iets dat voor hen vanzelfsprekend en normaal is. Er is niets bijzonders aan. Een oudere vrouw verteld me over de structuren in Rojava en schetst daarbij een beeld van een werkelijk libertaire samenleving, maar zonder met theoretische begrippen of namen van één of andere libertaire guru te smijten. Vermoedelijk kent ze die niet, en het speelt ook überhaupt geen rol. Begrippen en namen zijn overbodig wanneer zoiets realiteit is.
Wat me verder opvalt is dat velen bewust achter de structuren in Rojava staan. Maar anderen zijn minder enthousiast. Een uit Kobane gevluchte bewoon/ster zegt dat ze zou willen dat in Rojava een staat gesticht werd. Als ik haar vraag waarom, stelt ze: ‘Dan hoeven we niet meer alles zelf te doen, en kunnen de politici de belangrijke dingen beslissen en organiseren.’ Ze is overtuigd dat een staat voor de bevolking veiligheid zou betekenen: ‘Als we een staat hadden, dan werden we nu niet van alle kanten aangevallen, of werden we op zijn minst door andere staten gesteund.’ Daarnaast verteld ze dat ze 90% van de opbrengst van haar grond heeft moeten afgeven aan gebieden waar men geen landbouw heeft. Dit omdat in de volksvergadering besloten is dat alles zo eerlijk mogelijk verdeelt moet worden, om aan ieders behoeften te voldoen. Er mag geen overvloed in het ene, en gebrek in het andere gebied ontstaan. De vrouw met wie ik praat, had echter liever de hele opbrengst, of toch ten minste een groter deel, voor zichzelf gehouden.
Ik zie hoe levend de omwenteling in Rojava is, en welke tegenstellingen ze ook in zich heeft. Onder een diktatuur moet iedereen gelijk denken. Hier zijn er verschillende standpunten, die ook open gecommuniceerd worden. Ik weet van een onderzoek dat in Rojava door het comité voor onderzoek en statistiek gehouden is. Het doel was erachter te komen welk politiek systeem de bewoon/sters wilden. Bijna 70% steunde het idee van demokratisch federalisme. Ongeveer 30% wensten een ander systeem, een islamitische of nationale staat bijvoorbeeld, of een kapitalistisch systeem.
Ondanks alles overleeft de regio nu al meer dan een jaar, en toont zich sterker dan wie dan ook gedacht had. Toen de IS Kobane in marcheerde ging iedereen ervan uit dat de stad binnen een paar dagen ingenomen zou zijn. Maar de bevolking verzet zich. Iedereen draait wacht, heeft zich bewapend. Nu trekt IS zich terug, steeds meer delen van Kobane worden terugveroverd.
De strijd gaat door.
Deze tekst is 20 oktober2014 gepubliceerd op de website van Karakök Autonome.
* Karakök Autonome (http://karakok.wordpress.com/) is een groep Turkse en Koerdische anarchisten in Duitstalig gebied (Duitsland, Zwitserland en Oostenrijk) en zijn aangesloten bij de FdA (Federatie van Duitstalige Anarchisten) http://fda-ifa.org/