Onderstaande tekst is uit het Duits vertaald en verscheen op 30-10-2014 op de webiste van Karakök Autonome.
dit is een groep Turkse en Koerdische anarchisten in Duitstalig gebied.
Orgineel: HIER
In Surus heerst een noodtoestand.
Er staan ongeveer 160.000 tenten verspreid door de stad, die vol vluchtelingen uit Kobane is. De grenzen tussen privé en publiek zijn opgeheven: alle deuren in de stad staan open, alles is van iedereen. Alle huizen in de stad bieden onderdak aan vluchtelingen, zelfs de moskeeën worden ’s nachts gebruikt als slaapzaal. Overdag’s roept de imam er op tot gebed, ’s nachts slapen er honderden, duizenden mensen. Zelfs in de dodenzaal liggen slaapzakken en dekens op de vloer, om vluchtelingen of inwoon/sters van de stad een slaapplek bieden. Niemens slaapt tweemaal in hetzelfde bed, je slaapt gewoon daar waar je toevallig bevind. In de slaapzak waar ik gisteren in sliep, slaapt vandaag weer een ander. Maar dat maakt niet uit, want ik zal ook wel weer ergens een slaapplaats vinden. Als iemens twee dekens heeft, wordt er een weggegeven. Het voelt alsof iedereen hier al jarenlang bevriend is met elkaar, ondanks, of misschien juist dankzij, de tragische omstandigheden.
Voor de ingang van de spoedeisende hulp van het openbare ziekenhuis van Suruc staat een tent, waar vrijwilligers werken, bijvoorbeeld verpleeg/sters en artsen uit andere steden. Voor de ingang staat echter ook de Turkse politie en het leger met pantservoertuigen klaar, en zij houden alles in de gaten. Wil je het ziekenhuis in, dan móet je langs hen. Toen ik een keer een foto van de ingang van de spoedeisende hulp probeerde te maken, wilde de politie mijn camera in beslag nemen. Ik kon me echter verschuilen in de menigte, en heb me in een cafetaria verstopt. In eerste instantie is de politie echter hier om gewonden uit de rangen van de YPJ/YPG die hierheen gebracht worden te arresteren. De laatste tijd zijn er 8 of 9 arrestaties geweest, doordat bij de spoedeisende hulp familieleden vaak onvrijwillig helpen bij de identificatie. Doordat ze hun geschoktheid luid ventileren, of aan anderen vertelden wat er gebeurt is, was het voor de politie mogelijk er achter te komen wie de gewonden waren. Daarom worden er nu doeken over de gewonden gelegd als ze naar het ziekenhuis worden gebracht, zodat de politie geen namen aan gezichten kan koppelen, en zodoende niet weet wie de gewonden zijn. Eerder werd het gewondentransport naar het ziekenhuis vaak door de politie verhinderd, waardoor veel mensen aan de grens stierven. Momenteel is de toegang tot het ziekenhuis echter vrij. Niemens weet hoe het morgen zal zijn, alles kan van de ene op de andere dag veranderen. De bevolking in het Turks-Syrische grensgebied is een speelbal van de regeringen, waarbij mensenlevens op het spel gezet worden voor de politieke belangen van de regeringen.
Naast het ziekenhuis staat een ander gebouw. Hier wonen op het moment zes gezinnen, die allemaal in Kobane door IS gegijzeld zijn geweest. Vrouwen en kinderen zijn in de loop van de gebeurtenissen vrijgelaten, en zij hebben hier een toevluchtsoord gevonden, waar ze nu voor het leven van de mannen uit hun familie en vriendenkring vrezen. Sowieso heerst er angst, waar je ook kijkt. Mensen hebben het over afscheidsbrieven die mensen thuis gevonden hebben: Kinderen, kleinkinderen, vriend/innen, ouders en ouderen: iedereen besluit om zich in de strijd tegen IS te mengen, en trekt ten strijde. De achterblijvers leven dag en nacht in angst, ondanks de trots die ze ook voelen. Ieder verhaal wordt nagegaan, ieder beetje informatie wordt verder verteld. Ieder moment kan het zijn dat iemens te horen krijgt dat een naaste gestorven is. De vluchtelingen in Kobane wacht een ongewisse toekomst. Ze vragen zich allemaal af of hun huis er nog staat, of ze ooit terug kunnen, of hun kinderen weer naar school kunnen? Ieder vliegtuig dat over Kobane vliegt en de IS bombardeert brengt hoop. Ieder wapen dat Kobane binnen komt brengt hoop. Maar ieder treffen van de YPJ/YPG met de IS brengt angst: Zijn er mensen van ons onder de slachtoffers?
In Suruc hoor je geen muziek, er wordt niet gedanst er zijn geen feestjes zoals ze er anders dagelijks zouden zijn. De ogen van de mensen hier zijn leeg: Je ziet hoop noch wanhoop. Veel eerder lijkt men zich nog niet te realiseren wat er gebeurt. Er is nog geen ruimte, om ontzet te zijn over de gebeurtenissen. Desondanks is de sfeer vertrouwd en vriendelijk: iedereen zorgt voor iedereen. Iedereen is met iedereen bevriend, ongeacht leeftijd, taal of sociale status. Je kunt 70-jarige vrouwen in traditionele klederdracht met 20-jarige student/es uit Istanbul samen zien, discussierend, politieke debatten voerend, van ’s avonds laat tot in de vroege ochtenduren. De dorpen in de directe omgeving van de grens, zijn leeggelopen. Ook hun bewoon/sters zijn nu vluchtelingen. Overal aan de grens zijn er volkskeukens, georganiseerd door de BDP (Koerdische partij voor vrede en democratie). ’s Morgens, ’s middags en ’s avonds word hier eten gemaakt. Alles draait op vrijwilligers. Minstens 3800 mensen krijgen dagelijks hun eten bij een volkskeuken. De keukens zijn daarmee belangrijke ontmoetingsplaatsen waar mensen elkaar treffen en informatie uitwissselen.
Het dorp Mahserr ligt direct tegenover Kobane, op zo’n 300 a 400 meter afstand. Aangezien het land hier vlak is kunnen we van hier over heel Kobane uitkijken. Dag in dag uit verzamelen zich wel 500 waarneem/sters aan de dorpsrand. Het zijn solidaire vrijwillig/sters; dorpsbewoon/sters journalist/es en politiek activist/es. De samenstelling van de waarneem/sters varieert voortdurend maar vormt zich spontaan en op vrijwillige basis. Hun functie is enerzijds te observeren wat er in Kobane gebeurt, en dit nieuws verder te verspreiden. Anderzijds functioneren zij ook als controlemechanisme. Zou de Turkse regering IS helpen, dan blijft dat hier niet onopgemerkt. Dit is de enige toegang vanuit Turkije tot Kobane, dus alles wat hier gebeurt wordt gezien. Het Turkse leger heeft ook haar stellingen, links en rechts van de grens. Ook zij houden alles in de gaten.
Kobane zelf ligt in as. De stad is een puinhoop. Hier en daar reiken eenzame gebouwen naar de hemel. Één gebouw met vijf of zes verdiepingen valt in het bijzonder op: op het dak wappert een IS-vlag. Dag en nacht horen we de kanonskogels, zien we bommen exploderen en vuur ontbranden, horen we schoten. Er heerst oorlog.
Hoewel de Turkse regering toegezegd heeft een konvooi Peshmerga naar Kobane te laten, zijn er tot nog toe geen Peshmerga tot in Kobane geraakt. Waren ze hier geweest dan hadden we ze zonder meer gezien. Er zijn wel video’s in omloop van het konvooi dat met pantservoertuigen en vlaggen onderweg zou zijn – maar volgens de laatste berichten zouden dit beelden zijn die op een trainingslocatie van de Peshmerga opgenomen zijn. Of ze daadwerkelijk nog zullen komen? De tijd zal het leren. Het feit blijft dat de mensen hier eigenlijk helemaal niet op de hulp van de Peshmerga zitten te wachten. Ze zeggen: “We kunnen ons zelf helpen. We hebben onze eigen guerillastrijd/sters, onze verdedigingsstrategieen. Wat we wel nodig hebben is militaire en medische hulp, maar met name open grenzen, zodat de invoer van deze spullen mogelijk is. Alleen zo kan Kobane de strijd volhouden.” Momenteel is Kobane geisoleerd. Onder deze omstandigheden is de oorlog eigenlijk uitzichtloos. Het konvooi van de Peshmerga betekent voor Kobane ook een gevaar. Met hen kunnen ook kwaadwillende personen naar Kobane komen, die bijvoorbeeld in opdracht van IS, de Turkse of de Amerikaanse regering werken. Daarom heeft men besloten om de hulp van het konvooi, als het inderdaad komt, wel aan te nemen, maar slechts in beperkte mate. Er zal slechts een beperkt aantal Pesmerga-strijd/sters naar Kobane gelaten worden. Daarnaast zullen alle Peshmerga op hun documenten gecontroleerd worden.
Karakök Autonome (http://karakok.wordpress.com/) is een groep Turkse en Koerdische anarchisten in Duitstalig gebied (Duitsland, Zwitserland en Oostenrijk) en zijn aangesloten bij de FdA (Federatie van Duitstalige Anarchisten) http://fda-ifa.org/
De grootste bedreiging voor Rojava is niet IS. IS zal uiteindelijk instorten en de mensen van Rojava zullen nooit IS bewind accepteren.
De grootste bedreiging voor Rojava is de Verenigde Staten en de KRG. Als je dit wilt vergelijken met de Spaanse Revolutie, de VS neemt de rol van Stalin en de Sovjet-Unie, terwijl de KRG de rol neemt van de stalinisten.
Ik heb geen twijfel in mijn gedachten dat de aanwezigheid van de peshmerga in Rojava op dit moment is voor de uiteindelijke steek in the rug van de PYD. De PYD moet echt zo snel mogelijk hun systeem te cementeren in de mensen.