Vermijd armoede. Bestrijd rijkdom!
Armoede is een schande. Arm zijn is dat niet. Er zijn duizend-en-één redenen
te bedenken waarom iemand arm wordt. Sommigen onder ons worden arm geboren. Anderen hebben gewoon pech. Er is veel armoede: kinderarmoede,
generatiearmoede, energiearmoede, kansarmoede en zelfs bloedarmoede. Maar eigenlijk is het gewoon armoe tout court.
Welke samenleving laat immers toe dat sommigen bijna letterlijk zwemmen in
meer geld dan ze ooit op kunnen, terwijl anderen angstig het einde van
iedere maand toezien? Het valt niet mee in de huidige wereld arm te zijn. De
mogelijkheden op succes en geluk lijken onbegrensd in de wereld van vandaag.
Maar niet voor wie arm is…
Wie arm is valt buiten de prijzen.
Op school, op zoek naar een huis, op de arbeidsmarkt…
Wie arm is moet altijd met minder tevreden zijn. Politici zijn niet bezig met onze problemen. Ze hebben geen flauw benul wat het betekent om echt tekort te hebben. Geen tekort op de begroting. Maar te weinig brood op de plank. Te weinig geld om naar het ziekenhuis te gaan voor een dringende ingreep. Bankiers, politici en andere leden van de elite weten niet hoe het voelt als je elektriciteit wordt afgesloten. Als je uit je huis wordt gezet. Ze zijn meer bekommerd om de volgende verkiezingen. Om de economische groei het volgende jaar.
Anarchisme is geen chaos.
Het betekent “zonder autoriteitâ€. Wie arm is kent ze maar al te goed, de autoriteiten in ons leven. De politie die ons opsluit, de rechter die ons veroordeelt, de deurwaarder die steeds om de hoek loert. En dan zwijgen we nog over de ambtenaar die ons met opgetrokken neus verteld dat we weeral niet in aanmerking komen voor deze of gene “sociale maatregelâ€. Hoezo solidariteit? Overal misprijzen, overal onbegrip.
Anarchisten geloven dat we geen regering nodig hebben om voor ons te
zorgen. Dat we voor solidariteit beter kunnen steunen op elkaar. “Wederkerige
hulp†noemen we dat. We zijn niet tegen organisatie en evenmin tegen een
georganiseerde samenleving. Wel streven we naar een samenleving zonder
dwang.
Welvaartsstaat zonder welzijn?
Wie in armoede leeft, weet wat de sociale
vangnetten waard zijn. Ons land heeft zoveel regeringen en zoveel partijen
die delen in de macht, maar waarom staat herverdeling nergens op de
politieke agenda? Nationalisten, liberalen of sociaal-democraten, waarom
liggen ze er niet wakker van? Het zou ons nochtans niet mogen verbazen. De
politieke en economische elites zijn twee handen op één buik met als doel de
bestaande machtsverhoudingen in stand te houden. Het is niet voor niets dat
krachtige sociale bewegingen die het reformistische discours achter zich
laten steevast met repressie worden beteugeld.
Doorheen de geschiedenis hebben anarchisten geprobeerd om een andere
samenleving op te richten, waar mensen zelf hun leven in handen hebben.
Enkele keren is dat ook gelukt, maar telkens opnieuw werden hun
alternatieven vernietigd. Wij hebben geen partij. Wij maken geen
beloftes. Maar we hebben wel hoop. De crisis opent steeds meer mensen hun ogen. We zullen het samen moeten doen. Elkaar doorheen deze moeilijke tijden loodsen en als we sterk genoeg zijn opstaan tegen het systeem dat ons onderdrukt en het onrecht in stand houdt.
Zolang we geregeerd worden door deze autoriteiten, zullen de rijken rijk
blijven en zitten anderen vast geketend aan armoede en ellende. Wij geloven
dat vrijheid en gelijkheid wel samen kunnen gaan. Teveel en te weinig hangen
echter ook samen. Willen we armoede morgen vermijden, dan moeten we de
rijkdom vandaag bestrijden!
Als we de oplossing van de overheid konden verwachten, dan was het probleem
van de armoede al lang van de baan. Men heeft ons lang genoeg proberen wijs
maken dat we allen “vrij en gelijk worden geborenâ€.
Wie beweert dat er geen “klassen†meer bestaan, die moet dringend eens wat
meer buitenkomen. Wat is het verschil tussen Brasschaat en Anderlecht?
Tussen Sint-Martens-Latem en Molenbeek? Tussen eilandjes van decadentie en
een schandalig balanceren op de rand. Armoede betekent immers ook
uitsluiting. En opnieuw sluiten een aantal deuren.
We leven nog steeds in een klassensamenleving. Alleen is deze vandaag
veel gevarieerder. Velen onder ons zijn tegelijk een beetje onderdrukker
(van wie onder hen op de ladder staat) en toch uitgebuit. Dit mag ons echter
niet langer verdelen, we zullen het samen moeten doen. Als bankiers,
politici en anderen de hand in elkaar slagen om de piramide in stand te
houden, dan moeten wij hetzelfde doen om ze neer te halen.
De reacties op de crisis tonen nog maar eens wiens loyaliteiten waar liggen
en wie de prijs betaalt. De enige mogelijke reactie op de uitverkoop die
Kapitaal en Staat organiseren, ligt in de *klassenstrijd*. Het resultaat kan
nog lang op zich laten wachten, maar de richting waar we heengaan is
duidelijk: een samenleving die van onderop wordt georganiseerd, gebaseerd op
de principes “van ieder naar vermogen, voor ieder naar behoefteâ€. De weg
vooruit ligt in massale directe actie en burgerlijke ongehoorzaamheid. Maar
waar te beginnen? Als de nood het hoogste is, komen we terug op die oude
syndicalistische leus:
Organiseer Leer (aan en van elkaar) Agiteer
De betoging eindigde op het Sint-Katelijne plein waar nog verschillende sprekers het woord namen gevolgd door een leuke band.
goeie tekst. complimenten!