Aanstaande zaterdag 12 september is de FNV-zorgdemonstratie. Daar zullen hopelijk ook flink wat mensen van de Vrije Bond en andere geestverwanten aan deelnemen. Inmiddels hebben we met enkele mensen een pamflet gemaakt en dat gaan we in grote aantallen onder mede-demonstranten verspreiden.
We willen ook graag in een zichtbare groep deelnemen, een soort anti-autoritair/ antikapitalistisch blok, maar zeer open toe naar onze mede-demonstranten zodat we makkelijk met andere deelnemers in contact kunnen komen.We roepen mensen daarom op om mee te helpen met het uitdelen van dat pamflet, en gezellig mee te lopen met spandoeken, rood-zwarte vlaggen en wat dies meer zij.
We verzamelen daartoe vanaf 11.00 op de Dam, pal voor/ tegenover Madame Tussaud op de hoek met het Rokin. Daar zullen al zwart-rode vlaggen te zien zijn, daar zijn de pamfletten beschikbaar.
We hebben er veel, dus hoe meer uitdeelmensen, hoe fijner!
Hopelijk zien we jullie daar en hebben we een goede, vruchtbare en strijdbare dag.
Met Solidaire groet,
Enkele Vrije Bond leden, uit Eindhoven, Tilburg, Amsterdam.
Hier de tekst van het pamflet dat word uitgedeeld:
——————————————————————————————————-
De zorg, ieders zorg
De zorg wordt gesloopt, van bezuinigingen en reorganisaties zijn zowel personeel als patiënten de dupe. Dat is méér dan een kwestie van slecht regeringsbeleid, inhalig management en het winstbejag van de farmaceutische industrie. De kern van het probleem ligt dieper: bij het winststreven in het héle bedrijfsleven en de staatsstructuren als verlengstuk hiervan. Het gaat om winsten van een farmaceutische industrie die enorme budgetten uitgeeft aan patenten en aan reclame. Dat maakt zorg nodeloos duur. Maar er is veel meer.
Het bedrijfsleven wil winst en dus willen ze kosten drukken. Belastingen maken van die kosten deel uit, belastingverlaging hoort bij het pro-kapitalistische standaardpakket van rechtse en sociaaldemocratische politici. Politici zijn daarom voor bezuinigingen in de collectieve sector. De zorg is een nogal kostbare aangelegenheid. Bezuinigingen in de zorg zijn nodig om overheidsuitgaven omlaag te krijgen zodat de belastingen kunnen worden verlaagd en de winstgevendheid verhoogd.
Maar datzelfde kapitaal heeft wèl zorg nodig, al willen ze er niet voor dokken. Winst maken vergt een reproductiesector die productief personeel levert. Zieke mensen en mensen met een beperking zijn veelal niet productief. Dode mensen nog minder, en die moet je als ondernemer dan ook nog weer vervangen tegen extra kosten. Zorg is dus nodig, vinden ook ondernemers, maar door anderen betaald. Door wie? Door patiënten zelf. Vandaar de trend naar eigen bijdragen, naar hogere zorgpremies en dergelijke. Bazen profiteren van onze gezondheid. Maar wij mogen steeds meer zelf voor de kosten opdraaien. Verder worden we teruggeworpen op elkaar, op mantelzorg, waarbij vanwege hardnekkige traditionele rolpatronen, vrouwen nog zwaarder onder druk staan dan mannen. Terwijl de bezuinigingen zelf, vanwege het relatief grote aantal vrouwelijke zorgmedewerkers, ook niet bepaald evenredig uitwerken qua gender.
Tenslotte ontstaan er steeds meer zorginstellingen op commerciële basis, en waar de zorg nog in staatshanden is rukt ‘rendementsdenken’ op. Privatisering en commercialisering maken de zorgsector tot winstobject voor ondernemers, ten koste van arbeidsvoorwaarden en patiëntenbelangen. Dit maakt de zorg duurder: reclamekosten, topsalarissen en bonussen moeten ergens van worden betaald, en ook aandeelhouders willen geld zien. Winstbejag is het probleem.
Waar ligt de oplossing? De zeggenschap leggen bij degenen die het aangaat: de zorgverleners, en degenen die zorg nodig hebben. Niet bij de markt, die winst tot hoogste norm maakt, ten koste van de zorg en de solidariteit. Niet bij de bestuurders voor wie zorg een carrière is. Managers, aandeelhouders, directies: ze voegen niets toe aan de zorg maar kosten bakken met geld. Zelfbestuur haalt de zorg uit hun overbodige graaiende handen.
Voor dat zelfbestuur is strijd nodig, op allerlei manieren, want bazen en politici geven niets cadeau. En voor die strijd geldt hetzelfde als voor het bestuur van de zorg. Wie kan beter bepalen hoe we strijden, met welke methoden? Alleen van onderen op maken we echt een kans. Bestuurders, zelfs de beste vakbondsbestuurders, weten niet wat de mensen in de zorg weten. Zoals de zorg een zaak is van zorgwerkers en mensen die zorg behoeven, zo is ook de strijd voor die zorg een zaak van verzorgers en degenen die zorg nodig hebben samen.
Hoe dat moet? Dat vinden we samen uit.
Vrije Bond:https://www.vrijebond.org
email: secretariaat@vrijebond.nl
tel: 0858778958
Hoe te organiseren: http://libcom.org/organise
In hoeverre wil de vrije bond uit gaan van marktwerking, in general
Als je naar Proudhon kijkt, dan spreekt hij over markten zonder kapitalisme. Eenmanszaken, samenwerkingsverbanden, waarin iedere deelnemer, evenveel ondernemer is. Op deze manier is er een directe connectie tussen producent en consument, buiten management en staat om.
De zorgverlener heeft iets te bieden en de zorgbehoeftige koopt dat in. Nu bepaalt de manager wat de zorgverlener moet doen en strijkt hij vervolgens de winst op. De staat beschermd deze manager en dit vormt zo een contraproductieve kracht, die buiten interactie gaat, tussen producent en consument
Men denkt dat links voor totale staatscontrole gaat, men denkt dat links de zorg in handen van de staat wilt brengen en een soort sovjet model wilt invoeren, waarin de staat bepaalt hoeveel en voor hoeveel men zorg zal krijgen.
Anarchisme zou daar niet over gaan. Anarchisme moet juist de mensen los maken van structuren, die los staan van de menselijke behoefte en de menselijke initiatieven.
De vraag is, in hoeverre zou mutualisme en syndicalisme toegepast kunnen worden in deze tijd ? Hoe maken we, dat de zorgverleners de managers niet erkennen en hun eigen zaken formeren, zonder dat er sprake is van een opgedrongen sovjet collectivisme.
Dat zijn de vragen waar het anarchisme nu antwoorden op zou moeten hebben
gr Knabbelenbabbel ofzo
Ik vind sowieso dat er inderdaad een beetje gebrek is binnen het huidige anarchistisch schrijven/denken aan eventuele alternatieven voor een andere (vrije) toekomst en oplossingen in vergelijking met ‘de roep om strijd voor verandering’.
Wellicht zorgen duidelijkere (eventuele, mogelijke) oplossingen, mogelijkheden voor bijv zaken zoals hierboven genoemd ook voor een ‘overtuigender anarchisme’ en meer mensen die er in gaan geloven.
Ik pleit nog steeds voor een herwaardering van het mutualisme. Arbeiders kunnen banken opzetten, kredieten geven met een extreem lage rente, om vastgoed te kopen, waarop gecollectiveerde werkverbanden kunnen ontstaan, die winsten delen. Op deze manier ontstaat er een anarchisme, binnen in het kapitalisme, binnen de orde, maar zonder dat het buiten deze orde treed, waardoor het niet bestreden kan worden. Op deze manier kunnen markten ontstaan die gericht zijn op producenten en consumenten en die niet gericht zijn op de winst van kapitalisten. Het enige dat niet toegepast zal kunnen worden is een eigen valuta, of een eigen vorm van ruilhandel, omdat de overheid hier nog steeds een patent op heeft.